Lichtenvoorde laat zich van zijn creatieve kant zien tijdens het 93e bloemencorso

LICHTENVOORDE - Als de laatste corsowagen in de optocht langzaam voorbijrijdt, gaat het om ‘deze’, de Cowboys op hobbelpaarden van Lansink-Bluiminck, of de corsowagen die als negende grote wagen langsreed, dé dikke Goudvis van Hooiland. De bewegingen van de sluierstaart, de kieuwen die de ademlucht onder laten stromen, de happende bek en de stukjes goud op de schubben: net écht! Volgens de toeschouwers van het corso wordt één van deze twee wagens de winnaar.

Corona deed geen afbreuk aan de fantasie van de Lichtenvoordse corsobouwers. Ze wilden weer rijden na twee jaar het alternatief van een dahlia kunstobjectenroute tijdens de Covidperiode. En toen de achttien grote wagens ’s morgens voorzichtig het juryterrein opreden kwamen de eerste zonnestralen door de dikke bewolking heen. En toen de straten langzaam volliepen, werd het perfect corsoweer.

Voor Lansink-Bluiminck niet de hoogste prijs, blijkt een dag later, maar wel de hoogste score in het aantal gebruikte bloemen voor drie cowboys op hobbelpaarden: 450.000 dahlia’s over drie wagens, oude schurken op houten paarden. Lantaarnpalen in Lichtenvoorde waren enkele dagen voor het corso op de zondag behangen met posterborden. ‘Wanted!’ stond erop. Johan Thomas, Mike Matthews en Bruce Howard waren in hun hoogtijdagen de grootste schurken van het Wilde Westen. Inmiddels zijn ze een jaartje ouder en is hun trouwe ros ingeruild voor een houten exemplaar. De drie bij elkaar horende dahliareuzen wekken ontzag en krijgt een dik applaus. Word dit de winnaar?

Het publiek twijfelt. De andere topfavoriet is de grote sluierstaart ‘Goudvis’ van Hooiland die door de straten van Lichtenvoorde heen zwemt. In de wagen zitten in de buik van de vis 48 mensen die de goudvis natuurlijk laten bewegen en nog eens tien mensen die de corsowagen duwen. “Levensecht! En moet je die schubben zien?” Bovenop zijn blinkende stukjes goudfolie tussen de oranje bloemen gezet voor de extra goudglans op de schubben. Witte rozen in flarden opgezet tussen de dahlia’s op de wagen, geven het nodige accent aan de sluierstaart en de vinnen. Eerst gaan de handen voor de mond en dan klinkt een zacht applaus. De verwondering is groot. “Wunderbar und sehr schön”, zeggen drie Duitse bezoekers, die met gebloemde hoedjes op langs de kant kijken.

De tienduizenden toeschouwers zijn zondag van begin tot het einde enthousiast. Corsogroep de Witte Brug krijgt met ‘Gehavend’ een notering in de top 5 van favorieten. Het is de wagen die het corso na de vele leuke en attractieve kleine wagen opent met een theatrale en indrukwekkende tot in de kleinste details uitgevoerd zwaar beschadigd schip. Onder harde bevelen van wrede bewakers wordt dit schip door de overgebleven veroordeelden de werf ingetrokken door 39 figuranten na een felle strijd op zee. Ze blijven in hun rol ook als het publiek klapt, blijven ze woedend op de slaafse behandeling.

Een andere kanshebber en hoog genoteerd in de publieke opinie is het ruimteschip van Kwintet dat in een expeditie op zoek gaat naar buitenaardse wezens. Voor in de cockpit zitten figuranten. Daar waar de ruimte in de straat breed genoeg is, komt een landingsgestel naar buiten en rijdt er een karretje uit met twee onderzoekers. Oh’s en Ah’s van wijzende mensen naar het tafereel dat voor ze staat.

Heel anders is de wagen van Teeuws, Klimaatvluchtelingen. Een actuele die wanneer hij langsrijdt ook water druppelt. Koning Winter is vluchtende naar koudere oorden, daar waar het weer echt vorstelijk is. De wagen zet het publiek aan het denken, applaus is er niet, wel knikkende waardering. Wit is de koning, de ijspegels rood als tekenend accent voor de opwarming van de aarde.

Een actueel thema is zeker een gedurfde wagen is die van de Groep Marneth over acceptatie en de transformatie van mensen omdat ze in een ‘verkeerd’ lichaam geboren zijn. De groep laat het in een 3D uitgevoerd corso-ontwerp zien en krijgt daarvoor een uitgesproken waardering van menig toeschouwer, maar een top 5 waardering zal er waarschijnlijk niet in zitten.

Opvallend is de wagen met knuffels, ‘Mijn Lievelings’ van de Boschkempers. Aan de techniek van het plakken (tikken) van de dahlia’s zijn breipatronen en de soorten stof te herkennen. Waardering: ‘wat ontzettend knap gevonden en gedaan’. De wagen Solo van de Zieuwentseweg maakt in de ogen van de toeschouwers ook kans voor een top 5 notering. Een op zijn rug liggende gitarist. De maquette zag er tijdens de expositie op de Zomermarkt er al veel belovend uit. Met hard hardrockende figuranten erom heen, moet dat toch gaan lukken? Waarschijnlijk horen ze het applaus niet meer…